In onze Nieuwsbrief van maart 2018 maakten we melding van de film Adrift, gebaseerd op een boek van Tami Oldham en waar een Trintella 44 genaamd Hazana een hoofdrol speelt. Nadat ze de film hebben gezien hebben enkele leden hun ervaringen voor u vastgelegd. Theo van Erp, die samen met Riekie Wever de film zag, legt de nadruk op details die voor een geoefend zeiler als onmogelijk gehouden worden. Onze secretaris Peter van der Waa die met zijn echtgenote Liedeweijde de film zag en bij de samenstelling van het Trintella boek contact had met Tami, legt de nadruk meer op de emotionele lading van het verhaal. 

Lees hier hun verhalen.

Theo van Erp en Riekie Wever zagen de film Adrift. Theo schrijft: De film houd zich geheel niet aan het boek en is daardoor geromantiseerd. Er is geen Trintella 44 voor gebruikt maar een soort Taiwan klipper met schoener tuigage. Voor de opnames is, vooral voor de opnames binnen het schip, een veel groter schip gebruikt. Als je zelf zeilt valt op dat veel in de film in de praktijk niet kan. Zo wordt gezeild met het grootzeil vol bij en het andere zeil gereefd terwijl men zeilt in een klasse 4 orkaan.  Een geoefende zeiler beoordeelt dit als dom maar het is ook onmogelijk.

In een ander shot duikt Tami met een touw om haar middel onder het onbestuurbare schip en krijgt het voor elkaar een zeil los te maken dat tussen roer en romp vast is komen te zitten. En dat bij 2.5 knoop snelheid!

Ook het na een dag terugvinden van haar vriend die bij de storm bewusteloos overboord en aan een dinghy vastklampte roept vraagtekens op. 

Aan het eind van de film wordt een foto van Tami zelf getoond met de melding dat Richard op de dag van de schipbreuk om het leven is gekomen. Als je dat weet blijken veel van de onmogelijke details in de film hallucinaties van Tami te zijn en daarom niet zo vreemd als ze op het eerste gezicht lijken.

Toen wij de film zagen waren er maar weinig bezoekers. Resumerend, ik kan me niet voorstellen dat als je zelf geen zeiler bent of iets met het verhaal hebt je dan deze film gaat bekijken. Het boek is duidelijk meer informatief.

Ook Peter van der Waa en Liedeweijde bekeken de film, maar met andere ogen. Peter vertelt:

Ik dacht aanvankelijk dat het wel mee zou vallen met de belangstelling voor deze film maar niets was minder waar. Bij het eerste bezoek was de film uitverkocht dus toch maar de tweede keer vooraf een kaartje gereserveerd.

 Na het zien van de film ons jubileumboek gepakt om de samenvatting van het boek Avondrood erop na te slaan. In de film kwamen de nodige nieuwe ‘nieuwe’ scenes voorbij in de film voorbij die ik niet herkende. 

De film is sterk geromantiseerd ten opzichte van het ware verhaal, iets wat vaker voorkomt bij verfilmingen van boeken, of het  nu fictie of non-fictie is.

Ik ben aanvankelijk op het verkeerde been gezet toen ik zag dat Richard (de vriend van Tami), gevonden werd, vastgeklampt aan de dinghy en later weken voor oud vuil achter op dek heeft gelegen en verzorgd werd door Tami. Aan het eind werd duidelijk dat veel van deze fragmenten, zoals ook de aanvaring met een groot vrachtschip,  eigenlijk de hallucinaties van Tami bleken te zijn. En dat is iets dat je niet in het oorspronkelijke verhaal leest, maar dat de film wel een extra lading meegeeft. Een verhaal vol drama, angst, hoop, emotie en hallucinaties. De oorspronkelijke verhaallijn uit het boek is duidelijk herkenbaar in de film en is het verhaal van een bizar avontuur waarin Tami overleeft na de confrontatie met een zware orkaan en haar geliefde verliest.

De foto’s getoond van de zwaar beschadigde Trintella aan het eind van de film staan ook in de samenvatting van het verhaal in ons boek. Bepaalde details kloppen wel weer met de boot in de film. Zo zijn de beschadiging aan bakboord door het schuren van de mast tegen de romp en de spinnakerboom of afgebroken giek bijv. waarmee ze het noodzeil heeft gemaakt, realistische details. 

Enfin, het is als met een boek, film of schilderij: we kijken er allemaal weer met andere ogen naar.